"W obliczu wojny" - Spotkanie z poezją ukraińską w Warszawie

Name: "W obliczu wojny" - Spotkanie z poezją ukraińską w Warszawie
Start: 2025-10-26T17:00:00+01:00
Location: Centrum Edukacyjne

Schedule

Sun, 26 Oct, 2025 at 05:00 pm

UTC+01:00

Location

Centrum Edukacyjne | Warsaw, MZ

26 października 2025
godz. 17:00
Centrum Edukacyjne Instytutu Narutowicza w Warszawie,
ul. gen. Władysława Andersa 20

Wieczory autorskie z poetkami z Ukrainy: Juliją Browarną, Iryną Mularczyk i Hanną Osadko poświęcone będą prezentacji tomików wydawanych w serii Biblioteka Poezji Ukrainy "W obliczu wojny", która ma swoje źródło w przekonaniu, że literatura nie jest strefą autonomiczną, lecz głęboko rezonuje z rzeczywistością noszącą piętno wojennej tragedii.
Nie chodzi tutaj o „temat wojny” jako jeden z możliwych tematów wierszy, lecz o ukraińskie poesis – słowo w działaniu w sytuacji granicznej. Idea publikowania poezji ukraińskiej tworzonej w obliczu trwającej od 2014 roku rosyjskiej agresji i tłumaczonej przez poetki i poetów z Polski zrodziła się w Międzynarodowym Centrum Dialogu im. Czesława Miłosza w Krasnogrudzie w ramach programu Pogranicze/Ukraina. Jest to wspólna inicjatywa oficyn wydawniczych „Dżezwa” ze Lwowa i „Pogranicze” z Sejn/ Krasnogrudy. Nawiązuje ona do Biblioteki Pisarzy Sarajewa, zainicjowanej przez Pogranicze i niezależne wydawnictwa z Sarajewa, Belgradu i Lublany podczas trwającej jeszcze wojny w byłej Jugosławii. Od początku pełnoskalowej inwazji Rosji na Ukrainę w lutym 2022 roku w ramach Biblioteki Poezji Ukrainy wydaliśmy już 40 dwujęzycznych, polsko-ukraińskich tomików poetyckich.
JULIJA BROWARNA (1979)
Poetka, dziennikarka, artystka, ilustratorka książek, projektantka. Urodziła się 13 marca 1979 roku w Winnicy. Pracuje jako projektantka graficzna i designerka dla różnych wydawnictw. Jest współorganizatorką festiwalu poetyckiego Podkowa Pegaza, festiwalu twórczości Rudyarda Kiplinga Kipling-fest na Podolu oraz konkursu jednego wiersza Malachitowy Nosorożec. Od 2002 roku działa w Stowarzyszeniu Dziennikarzy Ukrainy. Od 2011 należy do Stowarzyszenia Ukraińskich Pisarzy.
HANNA OSADKO (1978)
Kiedyś napisałam o sobie: „Lubię wędrować, lubię czarne czereśnie i Bradbury’ego. Bardzo lubię lubić”. Te słowa mówią o mnie więcej niż długie i oficjalne życiorysy ze szczegółowym zestawieniem twórczych sukcesów. W moim przekonaniu to jest jedynie łapanie wiatru… Przecież nigdy nie zdarza się, by człowiek na łożu śmierci mówił coś takiego: „Przynieście mi, proszę, statuetkę za zwycięstwo w konkursie ilustracji dla dzieci albo za sumienną pracę, albo za najlepszą książkę”. W takich najważniejszych w życiu chwilach człowiek chce zobaczyć tych, których najbardziej kocha i którzy go kochają. Trudno jednak powiedzieć, co jest dla wszystkich najważniejsze. Widocznie każdy ma swoje szczęście. Dla mnie tym szczęściem jest dostrzeganie życiowych drobiazgów, często niewidocznych dla innych, odciskających głęboki ślad na tym, co myślę i jak czuję. To o nich pragnę przede wszystkim pisać (mówienie przychodzi mi z trudem, jak każdemu introwertykowi). Piszę, by przekonać innych, że życie jest piękne, mimo wszystko; by wyrazić wdzięczność Stwórcy i zawsze bardziej dziękować niż prosić.
Gdyby jednak te słowa o mnie okazały się niewystarczające, to służę jeszcze kilkoma informacjami. Urodziłam się 44 lata temu w Tarnopolu, gdzie mieszkam do dzisiaj. Obroniłam doktorat z filozofii. Wydałam pięć tomików wierszy i krótkiej prozy oraz kilkanaście książek dla dzieci. Do ponad sześćdziesięciu książek zrobiłam ilustracje. Tłumaczyłam książki z rosyjskiego, francuskiego i angielskiego, głównie dla dzieci. Miałam wystawy swoich prac plastycznych, w tym wystawę Plastelina, piórko, szkło w Narodowym Muzeum Literatury Ukraińskiej. Otrzymałam nagrody literackie „Błahowist’” oraz im. Mychajły Kociubinskiego, a także „Malachitowego Nosorożca” w dorocznym konkursie jednego wiersza.
Tak to więc wygląda. Ale, proszę przyznać – w porównaniu z czarnymi czereśniami i Bradburym to są prawdziwe głupstewka. Nie mówię już – w porównaniu z Miłością, która jest ponad wszystko.
IRYNA MULARCZUK (1992)
Ukraińska poetka, tłumaczka, literaturoznawczyni. Absolwentka filologii ukraińskiej Uniwersytetu Narodowego im. Iwana Franki we Lwowie. Nauczycielka ukraińskiego dla cudzoziemców oraz nauczycielka jogi.
Autorka pięciu tomików poetyckich: Degustacja uczuć (2010), Refleksje z jabłkami [Słownik kuszonej] (2013), Świat(ło) (2021), w dOMu (2022), tylko nie zabieraj (w spółautorstwie z Krzysztofem Michem, 2023).
Przełożyła z języka polskiego wiersze Czesława Miłosza, Krzysztofa Czyżewskiego, Krzysztofa Micha, Katarzyny Szwedy, Anety Kamińskiej, Urszuli Zajączkowskiej, dramat Dom kobiet Zofii Nałkowskiej oraz spektakl Romans Natalii Sakowicz.