Więzi i ich losy. Seminarium z Joanną Chmarzyńską-Golińską- psychoterapeutką psychoanalityczną.

Name: Więzi i ich losy. Seminarium z Joanną Chmarzyńską-Golińską- psychoterapeutką psychoanalityczną.
Start: 2025-12-13T09:00:00+01:00
End: 2025-12-13T16:00:00+01:00
Location: Otwarte Dialogi

Schedule

Sat Dec 13 2025 at 09:00 am to 04:00 pm

UTC+01:00

Location

Otwarte Dialogi | Warsaw, MZ

Więzi i ich losy- od teorii intersubiektywności, poprzez teorię więzi do neurobiologii interpersonalnej.
Prowadząca:
Joanna Chmarzyńska - Golińska - certyfikowana psychoterapeutka psychoanalityczna, superwizorka i terapeutka szkoleniowa Polskiego Towarzystwa Psychoterapii Psychoanalitycznej; specjalistka psychotraumatolożka. Mieszka i pracuje w Gdańsku.
Data: 13 grudnia 2025
Miejsce: Otwarte Dialogi, Sarmacka 7/3, Warszawa-Wilanów.
Godziny: 9.00-16.00 ( 8h dydaktycznych, plus przerwy)
Uczestnicy seminarium otrzymają certyfikat uczestnictwa w seminarium.
Maksymalna ilość miejsc: 18 osób, o uczestnictwie decyduje kolejność zgłoszenia i wpłaty.
Zgłoszenia tylko przez formularz. Wplata do 2 dni od rejestracji.
Wpłata gwarantuje miejsce na seminarium.
Cena: 500 zł
Forma wydarzenia: Seminarium, bez superwizji.
Link do zapisów:
https://forms.gle/fuhHCqaDC3BTCEvt6

Opis szkolenia:

Teoria przywiązania, której zręby znajduje już w teorii intersubiektywności S.Ferencziego, a która znalazła swoje rozwinięcie w neurobiologii interpersonalnej, przedstawia mocne argumenty na korelacje pomiędzy dostępnymi nam relacjami a naszym stanem psychicznym. Dodatkowo istnieje okres sensytywny w zakresie silnego wpływu więzi lub jej braku - to wczesny czas rozwoju u dziecka. Czasem bywa, że zasoby emocjonalne opiekuna nie są wystarczające, by mógł on objąć/pomieścić w sobie, zidentyfikować dany rodzaj płaczu, pobudzenia, niepokoju czy potrzeb niemowlęcia i zareagować na nie adekwatnie. A dziecko w relacji z opiekunami, rozwija relację nie tylko z innymi, ale i ze sobą. To, co opiekun „obejmuje akceptującym przyjęciem”, czyli pomieszcza, trafia do „ja”, a to czego nie pomieszcza, trafia do „nie-ja”. W ten sposób nasze doświadczenia przywiązaniowe, stają się nie tylko matrycą dla przyszłych relacji, ale również wewnętrzną kompetencją do pomieszczenia/identyfikowania/ komunikowania siebie samego innym oraz zaczynem do widzenia i rozumienia innych.
Wczesne relacyjne traumatyzacje możemy wyobrazić sobie jako ranę, która jest źródłem bólu. Może rana zabliźni się zgrubiałą tkanką bez czucia - tu wyobrażam sobie unikowe/zdystansowane style przywiązania, ale rana może się również jątrzyć i tu wyobrażam sobie style zaabsorbowane/ambiwalentne. Style obronne, jak również pozabezpieczne style przywiązaniowe zakotwiczone są w przeszłości - rzec można również, że pozbawione są refleksyjności i introspekcji. Lubią kontrolę i powtarzalność. Przechowały pamięć tego, co bolało, nie chcą ryzykować i po prostu są w automatycznej gotowości. Skutki traumy, w postaci automatycznego wyboru strategii, która w dzieciństwie pomagała przetrwać - w tym również utrwalony styl przywiązania - powodują, że osoby mają więcej trudności w dorosłym życiu. Bywają rozdarte pomiędzy tęsknotą za bliskością, a jej odpychaniem czy unikaniem, ale też mają kłopot w rozumieniu siebie.
Historia najwcześniejszych doświadczeń danej osoby zawarta w pamięci niejawnej, w tzw relacyjnej nieświadomości, opowiada się w terapii w zjawiskach przeniesienia/przeciprzeniesienia. Osoby, które przychodzą do terapii zazwyczaj dopiero potrzebują świadomej nad nią refleksji, bo relacyjna nieświadomość i zawarte w niej mapy (modele operacyjne - J. Bowlby), tymczasem są automatyczną strategią, która w terapii potrzebuje móc się rozegrać, by mogła być „poczuta” przez terapeutę i dalej wspólnie uświadomiona. Z drugiej strony, terapia to nie tylko przeniesienie/przeciwprzeniesienie, a też żywy relacyjny proces. Bez względu na to, z bagażem jakich strategii przywiązaniowych pojawi się osoba w terapii - czy jest unikająca i więź odrzuca, czy potrzebuje dominować i kontrolować, czy jest „głodnym duchem” i panicznie boi się rozłąki, idealizuje bliskość, a osobność przeżywa jako dotkliwą pustkę; czy może ciąży na nim nierozwiązany uraz i utknął w przetrwaniowym przykurczu - to my nie ustajemy w wysiłkach, by umieć się do tego dostroić, w sposób pomocny. To nie pacjent ma „dorosnąć” do nas, ale my mamy dostroić się do jego trudności i potrzeb. I jak coś idzie nie tak, to nie poprzestajemy na stwierdzaniu, że to opór, tylko analizujemy swoją postawę pod kątem tego - na ile służy ona danej osobie, a na ile nie. Dlatego, że obronne adaptacje, prawdopodobnie będą aktywne tak długo, jak długo nie stworzymy warunków korektywnych wobec pierwotnych deprywacji i zranień. Gdy terapeuta jest uważny, dostraja się do uczuć i potrzeb pacjenta - to jest szansa, że pacjent zaryzykuje destabilizacją dominujących obron (dezintegracja pozytywna).
Ważne, że na każdym etapie życia, również poza okresem sensytywnym, możliwe jest dostarczenie jakościowo leczącej więzi. Na każdym etapie życia potrzebujemy zobaczyć troskę w oczach innych oraz potrzebujemy komunikacji, której językiem są emocje. To poprzez uczucia możemy nawzajem zrozumieć własne doświadczenia. Emocje to portal do budowania relacji między ludźmi. Potrzeby przywiązaniowe przejawiamy całe życie, jak również całe życie reagujemy cierpieniem na brak relacji, w których bylibyśmy widziani i rozpoznani w naszych uczuciach i właściwościach. Podejście intersubiektywne przyniosło relacyjny przełom w myśleniu o psychoterapii. Inter znaczy „między, wśród, wespół”, a ponieważ w każdej parze są dwie osoby, to tworzą one jedyne w swoim rodzaju „wespół i pomiędzy”. W podejściu relacyjnym chodzi o to, byśmy próbowali budować relacje, która będzie terapeutyczna dla danej osoby. Sztuka budowania więzi oraz odpowiednie zasoby emocjonalne, za pomocą, których możemy objąć/ pomieścić doznania pacjenta oraz podjąć z nimi uczuciową komunikacje - są kluczowe. Dopiero z ich poziomu, można z sensem użyć wiedzy z obszaru trzech w/w teorii.