DOŚĆ WYZYSKU MŁODYCH

Name: DOŚĆ WYZYSKU MŁODYCH
Start: 2025-11-15T12:00:00+01:00
Location: Pałac Prezydencki, Warszawa

Schedule

Sat, 15 Nov, 2025 at 12:00 pm

UTC+01:00

Location

Pałac Prezydencki, Warszawa | Warsaw, MZ

• 15 LISTOPADA | GODZINA 12.00 | START: PAŁAC PREZYDENCKI | FINAŁ: KANCELARIA PREZESA RADY MINISTRÓW •
❌ Jesteśmy wyzyskiwani przez szefów, ignorowani przez państwo. Nasza sytuacja pogarsza się, liczba problemów rośnie. Politycy, zachłyśnięci partyjnymi wojenkami, odbierają nam przyszłość swoimi decyzjami.
❌ Nie ma w Polsce „rynku pracownika”, nasza rzeczywistość to szereg patologii i nadużyć. Płacą nam grosze za pracę w marnych warunkach, albo nie płacą nam wcale i nazywają harówkę „stażem”, „praktyką”. Dość niestabilności. Dość bezrobocia młodych. Dość wysokich czynszów i chwilowych umów. Dość zaniedbywania usług publicznych. Czas upomnieć się o swoje.
🛑 POSTULATY PROTESTU 🛑
1️⃣ PRACA I BEZROBOCIE
• PRECZ ZE ŚMIECIÓWKAMI
Śmieciówki (zlecenia, dzieła, B2B) dominują oferty pracy skierowane do najmłodszych pracownic i pracowników. Odbierają nam możliwość skorzystania z urlopu zdrowotnego, skazując na pracę w trakcie chorób. Mimo możliwości zrzeszania się w organizacji związkowej porozumienia zazwyczaj dotyczą samych tzw. etatowców. Chcemy być traktowani na równi z osobami, które podpisały umowy o pracę i mieć możliwość poprawy warunków pracy. Szefowie łamiący prawo nie mogą pozostać bezkarni, a dotychczasowe kary muszą zostać podniesione. Nie postulujemy „udoskonalania” prekarnych umów, przyczyniającego się do dalszej normalizacji niestandardowych form zatrudnienia, lecz opowiadamy się za ich całkowitym wyeliminowaniem.
• KRÓTSZY CZAS PRACY BEZ OBNIŻKI WYNAGRODZEŃ
W teorii 8-godzinny czas pracy wprowadzono w Polsce 107 lat temu. W tym czasie doszło do wielu zmian, m.in. znaczącego podniesienia wydajności pracy.
Krótszy czas pracy nie powinien oznaczać obniżenia wynagrodzeń. Państwo i pracodawców na to stać — domagamy się, żeby podjęli decyzję mającą na względzie nasze zdrowie i życie. Oddajcie nam nasz czas, bo nie żyjemy dla Waszych zysków.
• NIE DLA OUTSOURCINGU
Nie chcemy pracować poza marginesem dla firm zewnętrznych. Outsourcing osłabia naszą pozycję w miejscu pracy i tworzy osobną kategorię pracowników, którzy nie podlegają takiej samej ochronie, jak wykonujący tę samą pracę pracownicy. Rosnące w popularności agencje pracy uderzają w nas, pracujących i skazują na życie w stałej niepewności.
• KONIEC OGŁOSZEŃ-WIDMO I DŁUGICH REKRUTACJI
Portale takie jak Pracuj.pl, Jooble.pl, czy Rocketjobs.pl zawierają tysiące ofert pracy, których przybywa każdego dnia. Potencjalni pracownicy składają na nich dziennie setki CV, na które jednak nigdy nie dostają odpowiedzi. Rekrutacje są wielostopniowe, potrafią ciągnąć się miesiącami, a ogłoszenia nie zawierają widełek płacowych – stawki podawane są dopiero na którymś z kilku etapów rekrutacji. Do weryfikacji zgłoszeń (a coraz częściej także do rozmów rekrutacyjnych) używana jest sztuczna inteligencja. Ludzie używają Chata GPT do pisania aplikacji, HR używa AI do ich weryfikacji, a ostatecznie nikt nie jest zatrudniany.
• URLOP MENSTRUACYJNY
Zespołu napięcia przedmiesiączkowego (PMS) doświadcza co miesiąc od 40 do nawet 90% menstruujących kobiet. Pierwsze dni cyklu bywają nie do zniesienia bez farmakoterapii. Urlop menstruacyjny umożliwia zatrudnionym kobietom na skorzystanie z dodatkowych dni wolnych od pracy podczas okresu. Jego wprowadzenie zależy od dobrej woli pracodawcy i jest przedstawiany w kategorii benefitu pracowniczego. To musi się zmienić. Potrzebne są regulacje w Kodeksie pracy, które będą zobowiązywały do tego każdego pracodawcę. Urlop menstruacyjny nie może być dostępny tylko dla pracujących w biurach menedżerek — domagamy się wprowadzenia go dla wszystkich pracownic, szczególnie wykonujących ciężką pracę fizyczną.
• OCHRONA SOCJALNA BEZROBOTNEJ MŁODZIEŻY
Domagamy się zapewnienia świadczeń (zasiłków, pomocy materialnej), które przysługiwać będą grupie dotychczas pozostawionej bez wsparcia — najmłodszym, bezdzietnym pełnoletnim. Państwo musi zacząć brać pod uwagę ukryte bezrobocie, które jest wyjątkowo powszechne wśród pokolenia Z. Wielu młodych nie rejestruje się jako bezrobotni, bo procedury są skomplikowane, świadczenia niedostępne, a same urzędy postrzegane jako instytucje nieprzyjazne. Według polskiego prawa student nie może być bezrobotnym — w statystykach nie znajdziemy tysięcy studiujących poszukujących źródła utrzymania. W miastach akademickich szefowie wykorzystują trudną sytuację materialną studentów i studentek, a w mniejszych miejscowościach perspektywy są jeszcze gorsze.
W maju 2025 roku stopa bezrobocia w grupie wiekowej osób do 25 lat wyniosła w Polsce 13,5 proc. To wzrost aż o 27,4 proc. względem ubiegłego roku i najwyższy skok w całej Unii Europejskiej. W wielu miejscach w kraju znalezienie zatrudnienia graniczy z cudem. Start w dorosłość to wyzwanie, któremu trudno sprostać bez znajomości, zamożnej rodzinie i dodatkowego wsparcia materialnego. Ile minie jeszcze czasu, zanim rządzący wezmą nasze życia na poważnie? Dość biedowania.
2️⃣ PRAKTYKI I STAŻE
• STYPENDIUM ZA STAŻ DLA BEZROBOTNYCH W WYSOKOŚCI MINIMALNEJ
Praca wykonywana na stażu nie różni się niczym od zatrudnienia na etacie i powinna być tak samo wynagradzana. Poszukujący pracy tym bardziej potrzebują realnego zabezpieczenia finansowego, nie „zachęty” w postaci symbolicznego stypendium.
• ZNIESIENIE PRAKTYK ABSOLWENCKICH
Praktyki absolwenckie są reliktem neoliberalnej polityki, której celem są prekaryzacja i destandaryzacja zatrudnienia — patologie i nadużycia z nimi związane nie są kwestią nieuczciwości poszczególnych pracodawców, lecz świadomego wyboru ustawodawcy.
Zastąpienie praktyk absolwenckich „stażem” jak zakłada projekt ustawy przygotowywany przez Ministerstwo Pracy, uważamy za niecelowe. Choć nowa ustawa ma w założeniu zapewnić stażystom lepsze warunki, w praktyce najbardziej skorzystają na niej przedsiębiorcy. Projektowane przepisy pozwalają zatrudnianie młodych ludzi przez 6 miesięcy, za wynagrodzenie poniżej minimalnego, czyli na warunkach gorszych, niż na zleceniu. Planowana zmiana doprowadzi do legitymizacji, normalizacji i upowszechnienia, kolejnej formy śmieciowego zatrudnienia, w miejsce mało popularnej praktyki absolwenckiej. Wolnorynkowe praktyki nie potrzebują retuszu, lecz twardego zakazu.
• WYNAGRODZENIE DLA UCZENNIC I STUDENTEK ZA PRAKTYKI ZAWODOWE
Pracując na praktykach, poświęcamy tyle samo czasu i wysiłku, co na etacie. Nie jesteśmy biernymi obserwatorami, lecz wykonujemy realne zadania, pracując na zyski, w których nie mamy udziału. Jeżeli praktyki zawodowe nadal mają być obowiązkową częścią naszej edukacji, musi się to zmienić — nie możemy sobie pozwolić na nieodpłatną pracę, kiedy równocześnie uczymy się i pracujemy zarobkowo.
• JASNA I POWSZECHNA REGULACJA PRAKTYK ZAWODOWYCH
Obecnie uczelnie mają niemal zupełną dowolność w kształtowaniu formy, zasad i warunków odbywania praktyk zawodowych na studiach, co powoduje chaos. Przepisy ustawy i rozporządzenia Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego w sprawie studiów są ubogie, niejasne i nie zapewniają wystarczającej ochrony osobom odbywającym praktyki.
Domagamy się kompletnej i spójnej regulacji obejmującej wszystkie uczelnie, która jednoznacznie określi czas i warunki pracy na praktykach, tryb ich zaliczenia oraz sposoby zapobiegania nadużyciom.
3️⃣ POLITYKA MIESZKANIOWA
• BUDOWNICTWO SPOŁECZNE FUNDAMENTEM POLITYKI MIESZKANIOWEJ PAŃSTWA
Skutki terapii szokowej lat ‘90 towarzyszą nam każdego dnia – szczególnie w obrębie mieszkalnictwa. Przyczyn pogłębiającego się kryzysu mieszkaniowego, który dotyka wszystkich młodych ludzi, należy szukać w promowaniu komercyjnego modelu budownictwa, opartego na prywatnych spółkach deweloperskich i postępującej prywatyzacji zasobów komunalnych.
Spadek udziału budownictwa społecznego w ogólnej strukturze mieszkalnej w Polsce zaowocował spekulacyjnymi cenami, postępującym pogarszaniem się standardów życia oraz despotycznymi praktykami monopolistów deweloperskich. Państwo, zamiast działać na rzecz Polek i Polaków, wspiera deweloperów i razem z nimi, na zasadzie partnerstwa publiczno-prywatnego czy jawnej korupcji, czerpie zyski z kryzysowej sytuacji polskiego społeczeństwa.
Żądamy szeroko zakrojonych projektów rozwoju budownictwa komunalnego i socjalnego, zarówno na poziomie centralnym jak i samorządowym. Dywersyfikacja struktury nieruchomości to jedyne, co może zatrzymać drastycznie rosnące nierówności społeczne i zapewnić nam godne warunki mieszkania, a w konsekwencji, perspektywy na przyszłość. Bez budownictwa społecznego, deweloperzy dalej będą budować klatki z łupieżczymi cenami najmu.
• PRECZ Z NAJMEM OKAZJONALNYM, INSTYTUCJONALNYM I KLITKAMI
Rynek mieszkań dominują oferty najmu okazjonalnego i instytucjonalnego. Wynajmujący wymagają pokrycia kosztów notarialnych, wynoszących kilkaset złotych. Płacimy za dokument, na mocy którego zostajemy pozbawieni jakiejkolwiek ochrony przed eksmisją. Agencje nieruchomości i właściciele wciskają młodym skrajnie sprekaryzowane formy prawne jako atrakcyjny i elastyczny sposób na mieszkanie bez długoterminowych zobowiązań. Elastyczność nie jest wyborem, kiedy nie mamy realnych alternatyw. Dość zalegalizowanego wyzysku — domagamy się zniesienia śmieciowego wynajmu.
Mieszkania, które wynajmujemy, często urągają ludzkiej godności pod względem standardu: brak dostępu do światła, metraż tak mały, że legalnie w naszych miejscach zamieszkania nie można trzymać zwierząt (sic!). Właściciele odmawiają konserwacji czy naprawy pokojów w stanie techniczno-sanitarnym zagrażającym życiu i zdrowiu to codzienność. Nie damy się traktować jak bydło i nie będziemy żyć w celach. Żądamy wprowadzenia działających regulacji dotyczących: minimalnego metrażu na osobę, dostępu do światła i egzekwowania od wynajmujących wypełniania ich obowiązków.
• MIESZKANIA KOMUNALNE I SOCJALNE
Należy zatrzymać prywatyzację zasobów gminnych. Mieszkania budowane wspólnym wysiłkiem społeczeństwa nie mogą przechodzić w ręce prywatne. Podaż mieszkań społecznych utrzymuje się na znikomym poziomie, a zapotrzebowanie na nie stale rośnie. Koszty tej niewydolnej polityki ponoszą zarówno lokatorzy i lokatorki tych mieszkań, jak i całe społeczeństwo. Prawo do lokalu socjalnego czy komunalnego jest materialną podstawą bardziej równego i sprawiedliwego społeczeństwa. Lata zaniedbań doprowadziły do popadnięcia dużej części zasobu socjalnego gmin do ruiny — grzyb, brak ogrzewania i przegniłe konstrukcje szkodzą życiu. Nie możemy zgodzić się na dalsze ignorowanie naszego zdrowia. Obecny stan rzeczy to ponure efekty antyspołecznej polityki państwa i haniebnego wywyższania zysków ponad ludzkie życie.
• REGULOWANY CZYNSZ I WALKA Z DEWELOPERAMI ORAZ AGENCJAMI NIERUCHOMOŚCI
Sytuacja mieszkaniowa w Polsce jest tragiczna. Prywatne interesy deweloperów, rentierów i agencji nieruchomości nie mogą już dłużej dyktować warunków życia ludzi pracy. Istniejące przepisy nie są przestrzegane, kaucje nie wracają do wynajmujących. Rynek mieszkaniowy narzuca coraz wyższe ceny najmu, wykorzystując naszą desperację. Zarabia na naszych podstawowych potrzebach, zamieniając mieszkanie w narzędzie wyzysku. Za agencjami stoją całe działy prawników, z którymi wygrana graniczy z cudem.
Deweloperzy budują osiedla na terenach zalewowych, na tanich działkach z daleka od centrów miast. Ci, którzy skorzystali z „konkurencyjnych” cen, nie mają jak dojeżdżać do zakładów pracy czy szkół w rozsądnym czasie Obowiązek doprowadzenia komunikacji miejskiej i infrastruktury spada na samorządy, które przeznaczają miliony złotych w ratowanie sytuacji. Dość!
• PODATEK KATASTRALNY
Domagamy się wprowadzenia podatku katastralnego, który ma zapobiec wykupywaniu i posiadania mieszkań nie na własny użytek, lecz w celach inwestycyjnych. Należy skończyć z sytuacją, w której mniejszość społeczeństwa posiada po 5, 6, 7 lub więcej mieszkań, a reszta jest skazana na ich łaskę. Konieczne jest ograniczenie spekulacji na rynku nieruchomości oraz traktowania mieszkań wyłącznie jako źródła pomnażania kapitału, a nie miejsca do życia. Taki podatek ukróci proceder skupowania mieszkań tylko po to, by stały puste i drożały z czasem — przyczyni się do większej dostępności lokali na rynku najmu. Zmniejszy też opłacalność budowy osiedli na peryferiach, gdzie grunt jest tańszy, ale koszty społeczne i infrastrukturalne wysokie. Ponadto wprowadzenie podatku katastralnego da samorządom potrzebne środki do powiększania zasobu mieszkań komunalnych. Dość traktowania mieszkań jak lokat kapitału. Czas przywrócić im ich społeczną funkcję. Mieszkania dla ludzi, nie dla zysków!
4️⃣ STUDIA
• DOSTĘPNE I TANIE AKADEMIKI
Na problem znalezienia dachu nad głową na czas studiów jest proste rozwiązanie: zwiększenie ilości akademików. Żądamy, aby uniwersytety powiększały własny zasób mieszkaniowy i budowały więcej akademików.
Gdy ceny pokojów sięgają poziomu rynkowego, to przestają być one narzędziem wyrównywania szans. Domy studenckie muszą być dostępne dla wszystkich, którzy tego potrzebują. Ceny są podnoszone z roku na rok, zamiast pozostawać niskimi i stabilnymi.
Miejsce w akademiku powinno być przyznawane na cały okres studiów. Nie zgadzamy się z obecnym systemem, w którym osoby studiujące co roku spotykają się z niepewnością, czy w dalszym ciągu będą mieć gdzie mieszkać.
Domy studenckie mają być utrzymywane w dobrych warunkach, a życie w nich komfortowe. Dodatkowe opłaty za pranie lub podobnego rodzaju usługi powinny być zniesione. Domy studenckie nie stanowią nagrody, lecz narzędzie wyrównywania szans, dlatego wszelkie kryteria niemające wpływu na byt socjalny osoby ubiegającej się o akademik nie powinny być brane pod uwagę.
• WYŻSZE I DOSTĘPNE STYPENDIA
Posiadanie rodziców na minimalnej odbiera nam możliwość otrzymania stypendium socjalnego. Próg dochodowy stypendium powinien zostać podniesiony i corocznie waloryzowany. Świadczenia są zbyt niskie – domagamy się, by wystarczały na samodzielne życie.
• PUBLICZNE STOŁÓWKI — DOŚĆ OUTSOURCINGU
Dla poprzednich pokoleń studentów stołówki prowadzone przez uczelnie były normą – dziś pozostają jedynie reliktem przeszłości. Na początku lat dwutysięcznych rozpoczęto proces masowego zamykania stołówek, które zapewniały studiującym i pracującym na uczelniach tanie posiłki. W tym momencie w Polsce funkcjonuje zaledwie garstka stołówek — w 1989 roku było ich 133. Publiczna stołówka to przede wszystkim wyznacznik ideologii, która przyświeca współczesnemu uniwersytetowi i minimalizacja skutków „punktów za pochodzenie” dla osób z bogatych rodzin. Sprawa jest jasna: poszerzanie zaplecza socjalnego uczelni jest przeciwdziałaniem elitaryzacji uczelni.
W czerwcu tego roku wydarzyła się rzecz bezprecedensowa — studentki i studenci poprzez okupację Uniwersytetu Warszawskiego podpisali porozumienie z Ministerstwem Nauki i Szkolnictwa Wyższego, w którym ministra Karolina Zioło-Pużuk zobowiązuje się do opracowania założeń programu wspierającego rozbudowę stołówek na uczelniach do końca 2025 roku. Zadeklarowała również promocję wśród władz uczelni programów, które zwracają uwagę na aspekt socjalny życia studiujących oraz wspieranie dobrych praktyk w tym zakresie. Jesteśmy przygotowani do walki o dotrzymanie tej deklaracji — w przeciwnym razie podejmiemy stosowne kroki. Czas na fundusz stołówkowy!
• KONIEC Z PRZEMOCĄ ZE WZGLĘDU NA PŁEĆ
Uczelnie są silnie zhierarchizowanymi instytucjami. Akademicy, doktoranci i studenci stosują przemoc seksualną, wykorzystując swoją pozycję władzy. Procedury i komisje dyscyplinarne nie działają — są fasadowe i zbyt często chronią sprawców, nie ofiary. Przemoc jest możliwa, bo otacza ją kultura przyzwolenia, w której status, tytuł naukowy czy zależność służbowa zapewniają sprawcy bezkarność. Przemoc seksualna jest wbudowana w logikę systemu, który premiuje władzę, milczenie i zależność. Nie da się jej wyplenić, nie naruszając fundamentów tego porządku. To nie sprawa ulepszenia komisji ze strony formalnej – to sprawa wymagająca przebudowy społeczeństwa. Domagamy się bezkompromisowego zwalczania wszelkich przejawów przemocy ze względu na płeć. Ofiarom należy zapewnić dostęp do pomocy prawnej i psychologicznej. Należy się nam dostęp do edukacji wolny od patriarchalnych nadużyć.
• ODDOLNOŚĆ, NIE REPREZENTACJA
Samorządy Studenckie wraz z Parlamentem Studentów Rzeczypospolitej Polskiej posiadają monopol na reprezentację interesów studentek i studentów. Jesteśmy reprezentowani przez karierowiczów, którzy podpisują podwyżki dla rektorów i zgody na podwyżki opłat w akademikach.
Chcemy reprezentować nasze interesy — ludzi pracy. Domagamy się uwzględniania studiujących jako jednej z grup, której ustawa o związkach zawodowych przyznaje prawo do zrzeszania się.
5️⃣ USŁUGI PUBLICZNE
• NIE DLA PRYWATYZACJI ZYSKÓW I USPOŁECZNIANIA KOSZTÓW
Niedofinansowanie usług publicznych prowadzi do przerzucenia kosztów na społeczeństwo. W efekcie korzystanie z takich usług jak zdrowie, edukacja, transport czy opieka staje się przywilejem, a nie prawem. Ich dostępność zależy od zasobności portfela, a nie od potrzeb.
Gdy państwo rezygnuje ze swoich obowiązków, w ich miejsce wchodzą prywatne firmy, których celem nie jest dobro wspólne, lecz zysk. Usługi, które powinny być zapewniane przez państwo, stają się towarem. Płacimy my, a zarabiają prywatne podmioty.
Wydatki na usługi publiczne to nie marnotrawstwo. To inwestycja w nasze wspólne bezpieczeństwo, równość szans i godne życie. Sprzeciwiamy się temu, by państwo służyło korporacjom i biznesmenom, a nie ludziom.
• WYŻSZE WYDATKI NA OCHRONĘ ZDROWIA
Domagamy się realnych inwestycji w ochronę zdrowia, bo to od niej zależy jakość naszego życia. System jest niewydolny: szpitale są przepełnione, na wizytę u specjalisty czeka się miesiącami, brakuje personelu. Korzystanie z prywatnej opieki zdrowotnej w kryzysowych sytuacjach obciąża nas kosztami, które powinno ponosić państwo. Sprzeciwiamy się dalszemu głodzeniu NFZ, które prowadzi do zamykania publicznych szpitali i ogranicza dostępność lekarzy oraz specjalistów.
Nasza przyszłość jest zagrożona. System, który już dziś nie działa, za kilka czy kilkanaście lat nie będzie w stanie zapewnić nam opieki, której będziemy desperacko potrzebować w starszym wieku. W przyszłości nie będzie możliwe odbudowanie tego, co dziś niszczymy. Dlatego domagamy się odpowiedniego finansowania systemu już teraz – zanim choroby, których nie uda się wyleczyć dziś, staną się znacznie poważniejsze i pociągną za sobą jeszcze większe koszty w przyszłości.
• STOP GŁODZENIU NAUKI
Domagamy się wyższych nakładów na edukację, bo warunki, w jakich się uczymy, kształtują naszą przyszłość. Oszczędzanie na edukacji oznacza odbieranie szans – szczególnie dzieciom i młodzieży z uboższych rodzin. Gdy brakuje środków na najpotrzebniejsze materiały, sprzęt czy pomoce dydaktyczne – koszty przerzucane są na nas: uczniów i studentów, często pochodzących z rodzin, które nie są w stanie ich ponieść. W efekcie nauka, zamiast wyrównywać szanse – pogłębia nierówności.
Różnice między aglomeracjami a małymi miejscowościami stają się coraz bardziej drastyczne. Uboższe rodziny nie mogą zapewnić dzieciom korepetycji, zajęć dodatkowych czy prywatnej opieki zdrowotnej. Tymczasem niskie finansowanie prowadzi do zamykania świetlic, stołówek szkolnych i uniwersyteckich, ograniczenia liczby akademików i utrudnia dostęp do bezpłatnych materiałów edukacyjnych. Zamożni natomiast mogą omijać braki systemowe prywatnymi usługami edukacyjnymi. Powstają dwa równoległe systemy: prywatna edukacja dla bogatych i publiczna – coraz słabsza – dla reszty.
Głodzenie edukacji to odbieranie nam przyszłości – ograniczanie naszych szans, możliwości i marzeń. Edukacja publiczna musi być powszechnie dostępna i bezpłatna. Szkoły i uczelnie nie mogą być jedynie miejscem zdobywania wiedzy – powinny być przestrzenią wyrównywania szans i awansu społecznego. Żądamy godnego finansowania szkół i uczelni – dla wszystkich, nie tylko dla wybranych.
• ROZWÓJ TRANSPORTU PUBLICZNEGO W MAŁYCH MIASTACH I WSIACH
Zwiększenie wydatków na transport publiczny jest kluczowe, by zapewnić stabilny i dostępny środek komunikacji – szczególnie osobom z mniejszych miejscowości, które zmagają się z wykluczeniem komunikacyjnym. Brak regularnych połączeń oznacza utrudniony dostęp do edukacji, pracy, opieki zdrowotnej czy życia społecznego. Wysokie ceny biletów i rozdrobnienie prywatnych przewoźników sprawiają, że nawet tam, gdzie transport istnieje, staje się on niedostępny.
Domagamy się inwestycji w transport publiczny, w celu poprawienia warunków życia mieszkańców i mieszkanek mniejszych miejscowości. Dobrze zorganizowana komunikacja to nie luksus – to konieczność. Tani i dostępny transport publiczny musi stanowić podstawę infrastruktury każdej miejscowości. Bez niego, nierówności społeczne między metropoliami a resztą Polski będą tylko się pogłębiać a Ci z nas, którzy nie mieszkają w miastach, zostaną skazani na odcięcie od zasobów, możliwości i perspektyw.
🤝 Jeśli też masz dość wiecznego zmęczenia, przeciążenia pracą, wydawaniem połowy wypłaty na czynsz i zaniku usług publicznych, wyjdź z nami na ulicę. Tylko wspólnym działaniem jesteśmy w stanie zmienić system. Razem jesteśmy silniejsi! Jest nas więcej niż polityków i szefów, czas na opór.
❌ Dołączcie do nas i bądźcie na bieżąco, obserwując nasze media społecznościowe oraz stronę: mlodzi.ozzip.pl.